Deel jou getuienis
Klik Hier
TEKEN IN OP LIG-TYDSKRIF
Lees Meer
Previous slide
Next slide
Search

#covidkinders: ’n Virus het my herinneringe kom steel

DEUR MILA VAN NIEKERK

In die vroeë fases van die grendeltyd, het ek ’n visie gehad van hoe ek elke dag net vir ure lank in die son op die gras in ons tuin sou lê en lees, met ’n koppie tee en ’n bord vol beskuit.

LEES OOK: #covidkinders: ‘Vandag is jou enigste kans’

Jy sien, enigiets met boeke te doen maak my gelukkig. Letterlik enigiets wat ’n storie met woorde op papier vertel, of ek die een is wat dit lees of skryf. Toe die heel eerste inperking aangekondig is, was die eerste gedagte wat deur my brein geflits het: “Great! Nou het ek meer tyd om al daardie biblioteekboeke wat ek uitgeneem het, te lees! En ek kan aan my boekidee werk! Dubbel score!”

Boeke was hoe ek kon wegkom van die bose Covid-19 wat die wêreld wou oorneem; ek glip net tussen die bladyse in en woeps! is ek nie meer hier op George, Suid-Afrika nie. Ek is saam met Harry Potter by Hogwarts en leer hoe om ’n heks te wees, of ek is saam met Percy Jackson by Camp Half Blood, besig om vir Annebeth te irriteer.

LEES OOK: #covidkinders: Die hoop op ’n nuwe môre

Maar, terug in die werklikheid, maak skool my soms bang.

Die meeste vorms van huiswerk of eksamen gee my ’n hol kol op die maag, en elke dag in die klas flits die volgende gedagtes deur my kop:

  • Het ek alles gedoen?
  • Sê nou die onnie skel my uit oor ek iets verkeerd gedoen het?
  • Ek verstaan glad nie hierdie som nie, maar ek’s te bang om te vra!
  • Tjips, ek’t my boek by die huis vergeet!
  • Die klas is vervelig, maar as ek nie aandag gee nie, gaan ek dop!
  • AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA …

LEES OOK: #covidkinders: ‘Vertrou volkome op die Here’

Skool maak my bang omdat ek sulke hoë verwagtinge van myself het. Ek dink dikwels: “Ek kan nie dop nie, ek’s in die A-klas! Ek kan nie sleg doen nie, ek moet die top tien haal! Almal in my klas is super slim, ek moet my alie afwerk om by te bly!”

Ek’s baie bang dat, met al die veranderinge en aanpassings wat ons moes maak as gevolg van Covid-19, ek nie op standaard sal wees nie. Of dat my gemiddeld gaan daal of dat ek slegter as ’n 7 op my rapport gaan kry.

In kort, ek’s bang dat al die stres van “ek doen nie goed genoeg nie” my net erger sal laat doen, en dan stres ek al van voor af. Dis ’n neverending loop.

LEES OOK: #covidkinders: ‘Ek gaan die toekoms goudgeel inkleur’

Miskien verwag jy, liewe leser, dat ek iets sal sê soos: “Ek mis my vriende” of “maskers”, maar dis nie wat ek in gedagte het nie. Moenie my verkeerd verstaan nie, altwee van daardie stellings is een honderd persent waar. Maar die ding wat my die meeste ontstel is dat hierdie dalk die nuwe normaal is. Dat ons dalk nié binne die volgende jaar kan terugkeer na álmal by die skool, geen maskers, geen intekenbriefies of sanitizer nie.

Ek hou nie daarvan dat ek my laaste jaar van laerskool heeltemal gemis het nie. Daar was nie eens ’n afskeid nie! Net ’n plein laaste dag van skool, asof ons volgende jaar weer sou terug wees. Ja, sure. Nie asof dit die laaste dag was dat ons by ons graad sewe-onnies sou klas kry, of kon rondloop in ’n skool waar ons nou die “groot kinders”, die bee’s knees, dié’s waarna die graad eens na opkyk, was nie. Ek hou ook nie daarvan dat ek my eerste jaar van graad 8 net helfte van die tyd daar kon wees nie en dat ons nie eens behoorlike ontgroening gehad het nie.

LEES OOK: #covidkinders: ‘Ek kry iets waarna ek my hele lewe smag – ’n regte familie’

Ek hou nie daarvan dat hierdie spesiale jare van my af weggeneem word deur ’n verpestelike, stupid virus nie!

Maar, ek het steeds hoop.

LEES OOK: #covidkinders: ‘My Bybelstudiegroep gee my hoop om elke dag aan te pak’

Hierdie gaan nou wel super cheesy klink, maar ek het niks om te verloor nie, so hier is mý hooplysie:

  • Die feit dat die Here, my God, uitkyk vir ons en ons deur hierdie tye sal beskerm.
  • Almal by my kerk se Youth, wat vir mekaar bid, en God se boodskap met trots versprei.
  • My ouers, wat super hard werk en hul bes probeer om alles vlot te laat verloop op hierdie modderige grondpad van twee jaar.
  • My onderwysers wat nie moed opgee nie en nog steeds ’n manier vind om te glimlag terwyl hulle klasgee.
  • My “Never Give Up!”-tekening van Harrleigh Everest (’n karakter in een van die stories wat ek skryf) in my dagboek.

LEES OOK: #covidkinders: ‘Daar is baie maniere om jou seëninge te tel’

Jip, dis die mense en dinge wat vir my hoop gee in hierdie Terribly Plot Twisty, Unpredictable Times.

  • Mila van Niekerk is ’n graad 8-leerling aan Hoërskool Outeniqua op George.

LiG vier #Jeugmaand deur leerders te nooi om bydraes vir ons #covidkinders-rubriek te lewer.

Verwante Artikels

ONTVANG LIG SE GRATIS NUUSBRIEF

Kry
LiG

Jou daaglikse inspirasievennoot.

Die LiG-app is nou beskikbaar vir jou selfoon. Installeer dit vandag nog.